Gdy pojawią się objawy, które mogą wskazywać na zakrzepicę lub zatorowość, należy niezwłocznie udać się do lekarza, by ten mógł jak najszybciej wykluczyć, bądź potwierdzić ich obecność.

W pierwszej kolejności będzie oceniane tzw. prawdopodobieństwo kliniczne, według odpowiednio skonstruowanych skal (np. skala Wellsa). Znormalizowanym informacjom z wywiadu i badania lekarskiego zostają następnie nadane punkty, których suma określa poziom prawdopodobieństwa wystąpienia zakrzepicy. Prawdopodobieństwo kliniczne może zostać podzielone na dwa poziomy (mało prawdopodobne-prawdopodobne), bądź na trzy poziomy (małe, pośrednie, duże).

Gdy prawdopodobieństwo wystąpienia choroby jest małe, do wykluczenia zakrzepicy potrzebny jest wynik testu laboratoryjnego, tzw. stężenie D- dimerów. D- dimery to produkty rozpadu włóknika, które mogą zostać wykryte we krwi w czasie procesów tworzenia i rozpuszczania skrzeplin. Natomiast, gdy istnieje pośrednie lub duże prawdopodobieństwo zakrzepicy rozpoczyna się leczenie z zastosowaniem leków przeciwkrzepliwych, by ograniczyć rozwój zakrzepicy oraz występowanie jej powikłań i równocześnie kieruje się pacjenta na badania specjalistyczne w celu potwierdzenia lub wykluczenia zakrzepicy. Wykonuje się badanie ultrasonograficzne (USG), którym, w większości przypadków, można potwierdzić wstępną diagnozę. W trakcie tzw. testu uciskowego, naciska się żyłę głowicą USG, by potwierdzić, czy  jest on wolna od zakrzepu, czy zamknięta skrzepliną. Jeżeli zakrzepica jest potwierdzona kontynuuje się leczenie.

Ultrasonograficzny test uciskowy

Inne możliwości diagnostyczne to: badanie rentgenowskie (z użyciem kontrastu- flebografia) oraz tomografia komputerowa (CT) i rezonans magnetyczny (MRI).

MAT-PL-2002630-1.0-03/2021