Gdy zakrzepica żył głębokich kończyn dolnych nie jest odpowiednio wcześnie leczona, z biegiem czasu skrzeplina zrasta się ze ścianą naczynia. Nie może się już wtedy oderwać i popłynąć z prądem krwi, przez co nie spowoduje zatorowości płucnej. Jednak dla dotkniętej chorobą kończyny zamknięcie naczynia nie pozostaje bez poważnych konsekwencji.

Skrzeplina przekształca się stopniowo w porowatą tkankę, przez którą znów może przepływać krew. Jednak nie oznacza to całkowitego wyleczenia żyły: dalej wystarczająca ilość krwi nie dociera do serca, a zastój krwi powoduje wzrost ciśnienia w żyle. Powoduje to pogrubienie ścian żyły, a przytwierdzone do nich zastawki żylne, które odgrywają ważną rolę w odpływie krwi, marszczą się.

Chociaż inne, nieuszkodzone żyły próbują przejąć funkcje zajętego chorobą naczynia w odprowadzaniu krwi z kończyny, jednak z reguły nie wystarcza to do zapewnienia prawidłowego odpływu. Konsekwencją tego jest przewlekła niewydolność żylna, opisywana jako zespół pozakrzepowy. Obrzęki, uczucie ciężkości, zmiany skórne z nawracającymi stanami zapalnymi, bóle, skłonność do tworzenia ponownych zakrzepów Są charakterystyczne dla tego przewlekłego stan, będącego konsekwencją zakrzepicy.

Najcięższym powikłaniem zakrzepicy jest trudno gojące się owrzodzenie podudzi, w języku specjalistycznym nazywane „ulcus cruris”. Ta otwarta rana jest konsekwencją nieprawidłowego odpływu krwi z kończyny dolnej, kiedy to dochodzi do zastoju krwi i obrzęku kończyny.

MAT-PL-2002630-1.0-03/2021